Fudbalske utakmice sa Svetskog prvenstva
Između Španije i Hondurasa,
Moja devedesetogodišnja majka i ja,
Ona s podeljenom pažnjom između pletenja čarapica
Za neko buduće dete koje će se roditi u komšiluku
Ili negde dalje, tek
Da ga sačekaju i da budu dar od jedne prastare bake,
I mene koji pokušavam da se udubim u igru,
Ona, tj. moja majka, koja je rodila četiri sina
I koji su svi za fudbal imali obe leve noge,
Pita, pošto je utakmica poprilično odmakla,
Ko igra ovo?Španija, majko.
Ona Španija koja je nekada proterala Arape i Jevreje
Sa Pirinejskog poluostrva,
A ubrzo potom osvojila i kolonizirala pola sveta,
Pa i Honduras,
Zemlju koja večeras na sportskom polju
Bije bitku s kolonizatorom.13
Nisam čula za Honduras. Ne znam gde je to, kaže.To je u Americi, u Južnoj Americi, tamo gde rastu
banane,
Tamo gde su živeli Indijanci,
Onaj narod kojeg su kauboji u filmovima neprestano
pobeđivali,
Onaj nesretni narod za koji smo mi
U bioskopu navijali,
Jer smo Indijance doživljavali kao svoje.
A ko su bijeli a ko crveni?
Između nekoliko okrenutih redova iglama na čarapi,
Pita.
Crveni su Španci
A beli Hondurašani.
Čini mi se da ovih crvenih ima više.
U pravu si.
Čini se da ih ima više
Jer im je više stalo do pobede pa više trče,
Svuda stignu.
A ima ih podjednako.
A zašto ovaj ne udari loptu?
Je li se umorio?
Vidi kako stoji i dahće.
Ne, on čeka da mu sudija dade znak,
Da mu dozvoli da puca penal.14
A što je ovaj narod ovako obučen?
Ko su oni?
To je publika.
Tako se publika maskira.
Oni podržavaju svoj tim vikom,
Mahanjem zastavama,
Duvanjem u trube vuvuzele
(U onakve trube
kakve sam ja pravio u proleće od mlade vrbove kore,
sećaš se?)
Oni su se obukli šareno,
Ili su se premazali po telu
Bojama svoje zastave.
Moja majka odlaže pored sebe čarapicu koju plete,
Gleda me pravo u lice,
I puna nekog skrivenog besa
Šutnu klupko koje se motalo oko njenih nogu
I reče:
Ž’o mi je što bar neko od vas braće nije posto fuzbaler,
No ste se svi dali na umetnost,
Pa niko za vas ne zna.
12. VI 2010
“Hadžić je od onih pjesnika koji nije morao dugo čekati na svoju poetsku afirmaciju. Iako se odmah nametnuo kao zreo, temeljit pjesnik, on nikada nije po svaku cijenu trčao za afirmacijom, ako to znači veliku prisutnost u javnom životu ili pak na stranicama književnih časopisa. Hadžićeva poezija nametnula se kao svojevrsni tumač egzistencijalnih suština u jednom širem rasponu i kao takva izdržala teret vremena i kritičkog valoriziranja.”
Almir Zalihić
***
Ibrahim Hadžić rođen je 1944. godine u Rožajama. Osmogodišnju školu završio je u rodnom mjestu, a gimnaziju u Novom Pazaru. Studirao je Opštu književnost sa teorijom književnosti, a diplomirao je istoriju umjetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Od 1975. godine radi u Televiziji Beograd, prvo kao urednik u redakciji a zatim kao glavni urednik Školskog programa da bi 1994. godine pod pritiskom ondašnje vlasti napustio Televiziju.
Kao pjesnik prisutan je na književnoj sceni već pola vijeka. Bio je član Udruženja književnika Srbije od 1970. do 1998, a od 2001. postaje član Srpskog književnog društva i član Foruma pisaca. Ibrahim Hadžić pripadao je, i danas pripada, nezavisnom krugu intelektualaca.
Uređivao je poeziju u studentskom listu Student školske 1968/69 i u časopisu Mostovi, Pljevlja, 2001-2005. godine.
Pjesme su mu prevođene na nekoliko stranih jezika. Zastupljen je u brojnim antologijama i hrestomatijama.
Dobio je više značajnih književnih nagrada.
Prevodi poeziju s ruskog jezika.
Živi u Beogradu.
Objavio je zbirke pjesama:
Harfa vasiona, Vidici, Beograd,1970; Vežbanje osećanja, DOB, Beograd, 1973; Oformiti jedinstvenu životinju, Prosveta, Beograd, 1974; Vreli tragovi, Narodna knjiga, Beograd 1980; Na staklu zapisano, BIGZ, Beograd, 1987; Isti život (izabrane i nove pjesme), Univerzitetska riječ, Nikšić, 1988; Pesme i, Stubovi kulture, Beograd, 1997; Hora, Oktoih, Podgorica, 2000; Nepročitane i nove pesme, Prosveta, Beograd, 2006; Posmatrač, Dobra knjiga, Sarajevo, 2009; Posmatrač (2), pesničko-grafička mapa, (bibliofilsko izdanje) Ibrahim Hadžić/Ismet Hadžić, Rožaje, 2010; Duge senke kratkih pesama, Kulturni centar Novog Sada, Novi Sad, 2014; Maternji jezik (dva izdanja), Ratkovićeve večeri poezije, Bijelo Polje, 2016.
Proza i drugi radovi:
Zapisi i crte, Damad, Novi Pazar, 1997; Rožajski rječnik (leksikografski rad), Centar za kulturu, Rožaje, 2003; Rožajski rječnik (dopunjeno izdanje), Institut za crnogorski jezik i književnost, Podgorica, 2013; Prodavac magle, Gradinar, Rožaje, 2015.
Knjige o gljivama:
Gljivarska početnica, Ekolibri, Beograd,1995; Imena gljiva (leksikografski rad), Gradinar, Rožaje 1997; Iz Gljivarske beležnice (bibliofilsko izdanje), Gradinar, Rožaje 1997; Klasiranje i prerada gljiva (III izdanja), Partenon, Beograd, 1998, 2004, 2008; Drugi gljivarski korak, Prosveta, Beograd, 2002; Gljive, životinje koje ne hodaju, Partenon, 2007; Ilustrovani rečnik sveta gljiva (sa prof. dr Jelenom Vukojević), NNK, Beograd, 2008; Priručnik za branje jestivih i lekovitih gljiva, Edicija, Beograd, 2012; Atlas gljiva i internacionalni rečnik narodnih imena gljiva (sa Jelenom Vukojević), Biološki fakultet, Beograd, 2013, Zvezdače Srbije i Crne Gore (sa Jelenom Vukojević), knjiga u rukopisu.
Priredio knjige:
Hommage Milišiću (sa grupom autora), Forum pisaca, Beograd, 2005; Sećanja na Miodraga Stanisavljevića, Republica, Beograd 2006.
